mirelkaa 16 czerwca 2010, 13:53 witam że to może nic nie dać ale już nie mam się komu i jak zwierzać bo nie mam po prostu na to ochoty na ględzenie komuś...czasami chyba lepiej to napisać i dostać radę od kogoś zupełnie obcego... ... bezsenność ...od tego się zaczęło ponad rok temu.... chudnę w oczach ... głodując lub na dietach chudłam co najwyżej kilo czy dwa a i tak wracało, teraz juz na mnie tato przecinek 5 miesięcy schudłam 8 kg nie stosując żadnych diet i mimo ze teraz wazę 57 kilo to wyglądam zdecydowanie za chudo jak do tej wagi i do 172 cm wzrostu.... włosy, dzisiaj byłam przerażona, jak pod prysznicem spłukując odżywkę zobaczyłam garść włosów na ręcemam dość zrzędzenia mamy i wypominek że się głodzę bo to nie prawdawiem że może to być wszystko przez stres ale nie wiem jak z nim walczyćrozstanie z facetem złamał mi serce normalnie, obrana za dwa tygodnie, praca , non stop martwienie się o pieniądze, egzaminy...nie daję rady...:(:(:(nie mogę usiedzieć w domu, nosi mnie strasznie, nie wyrabiam ...nie wiem jak sobie mam z tym radzić pandamonium1980 16 czerwca 2010, 14:04 jakis chaos ... niewiele rozumiem z tego co napisałaś bo nie podajesz konkretów. na bezzesność lekarze, chudniesz w oczach - jesteś na Vitalii tu wszystkie chcą schudnąć, a jak się niepokoisz to znowu - lekarz, włosy wypadają jak się źle odżywiasz albo jak sa problemy z traczyca, niewykluczone że wszystko o czym piszesz ma tarczycowe podłoże. z rodzina TRZEBA usiasc (nie na stojaka) i porozmawiac, jak powiesz ze ciebie tez chdniecie niepokoi to po co ma zrzedzic? jakiegos rozwiazania poszukajcie razem. Facetow sa miliony wiec znajdziesz sobie innego. Jeszcze wiele razy zlamia ci serce wiec zacznij sie przyzwyczajac. Jak zajmiesz sie nauka i nie bedziesz szukac wymowek bo robisz to wylacznie dla siebie , to przestaniesz sie bac ze jestes nieprzygotowana. a kasa... o kase trzeba sie postarac, dlatego wlasnie sie uczysz, zeby kase miec.... Nie ma co desperowac. Dołączył: 2010-06-09 Miasto: Kraków Liczba postów: 285 16 czerwca 2010, 14:04 Wiesz, tak sobie muślę, że dostaniesz wiele rad oscylujących w okolicach "uszy do góry, będzie dobrze, wyobraź sobie swoją świetlaną przyszłość, jedz witaminy". Ale nie myślałaś może po poradzie psychologa? Nie wierzyłam nigdy w ich kompetencje, aż do czasu. Teraz jestem bardzo wdzięczna, za poprawę jakości życia. Dołączył: 2010-02-01 Miasto: Gliwice Liczba postów: 214 16 czerwca 2010, 14:04 Stres może wykonczyć naprawdę , jak go zwalczyć nie ma sposobu , dobrze radzic nie martw sie , jednemu mija szyciej drugiemu wolniej. Apropo faceta , nie ma co sie zadreczac , wiem i dobrze ci radze nigdy po nich nie rozpaczaj , szkoda łez , ja dojrzałam do takich wypowiedzi odnosnie faceta i wiem , że nie są warci naszych łez kiedys przyznasz mi racje i bedziesz sie z tego smiała jak znajdziesz własciwego a napewno znajdziesz.. Mi na stres zeby zbyt długo nie mysleć pomagała muzyka puszcałam muze i tanczyłam Pomagało. Dołączył: 2009-07-17 Miasto: Liczba postów: 3245 16 czerwca 2010, 14:10 Proponuję rozmowę z rodziną, a psychologa też bym nie odradzała - może być ci potrzebny. Tylko zastanawia mnie, skoro już wyglądasz za chudo, dlaczego masz cel ustawiony na 56 kg? mirelkaa 16 czerwca 2010, 14:12 bo kiedys tyle ważyłam ale chyba byłam nieco niższa i teraz to nie ma sensu. Dołączył: 2008-03-11 Miasto: Kraków Liczba postów: 2023 16 czerwca 2010, 14:17 Powinnaś iśc do psychologa. Po Twoim wpisie widac, że sama sobie nie poradzisz z tym. A rady typu "weź się w garśc" są bezsensowe- jak to się mówi... to tak jakby powiedziec tonącemu, żeby wyciągnął się sam za włosy z wody. Uważam, że potrzebujesz pomocy specjalisty:).Pozdrawiam:* justynag30 16 czerwca 2010, 14:26 a teraz sama sobie odpowiedz na pytanie co mi da jak będę się zamartwiała? pomoże mi to w czymś? problemy same się rozwiążą?Wydaje mi się , że potrzebujesz konkretnych odpowiedzi, aby poradzić sobie ze wszystkim, takiego planu działaniapo pierwsz, jak wspomniał tu ktoś, może twoja bezsennośc ma podłoże zdrowotne, tak samo wypadanie włosów, może czas zrobić badaniaudaj się do lekarza rodzinnego niech da ci skierowanie, zrobisz badania, sprawdzisz i będzie wiadomo co jest drugie , teraz powinnaś sie skupić na obronie i egzaminach bo to jest teraz ważne, weź dupę w troki i do nauki, żeby sobie kiedyś w życiu nie zarzucić, że głupio zrobiłaś, że się zamartwiałaśPo trzecie rodzice, jedzcie razem posiłki, oczywiście o ile to możliwe, odczepią się, dodaj , że stres związany z obroną zabiera ci dużo energii, i masz nadzieję, że jak sie wkońcu obronisz, to wszystko wróci do normyA teraz facet, nie piszę ci , że tego kwiatu to pół światu, bo pewnie ostro zawrócił ci w głowie, namieszal i teraz starsznie boli, pewnie zadajesz sobie pytania z cyklu, dlaczego, i co ja takiego zrobiłam. Prawdopodobnie nic złego, bo faceci już tacy są, zresztą my też, ktoś ci czasami pasuje, czasami nie, i czasami to ty serce złamiesz, powiedz sobie, że pomyślę o tym po obronie, bo są sprwy wa i ważniejsze, a czy ten facet na pewno był tego wart skoro zostawił cię przed tak ważnym egazminem? pewnie nie , bo zachował się jak niewrażliwy egoista i świnia, wierz mi taką samą sytuację przechodziłam kilka lat temu. Pewnie byl super , ale..... zachował się jak dzieicak, i sorry ale kij mu w ryj, niech sie trocinami wierzę, że skoro dałas radę napisać do obcych ludzi, to kosztowało ci eto trohcę odwagi, i wierzę, że dasz radę, bo jeszcze raz powtarzam są rzeczy ważne i ważniejsze, skup się na sobie, bo dla siebie jesteś najważniesza i nie zawiedź siebie, buziaki i daj znać jak poszła obrona, badania i jak super sobie poradziłaś ze wszystkim , trzymam mocno kciuki Dołączył: 2006-01-09 Miasto: Dziupla Liczba postów: 1749 16 czerwca 2010, 15:29 Napiszę z autopsji - najpierw do lekarza po leki na bezsenność i wyspać się, brac środki roslinne, uspokajające a potem dopiero zająć sie innymi sprawami. Dopóki organizm nie odpocznie to nie dasz rady walczyć ze stresem. Na bezsenność najlepsze są antydepresanty. Do lekarza! Powodzenia mirelkaa 16 czerwca 2010, 21:54 dzięki Wam ogromne za te cieplejsze słowa i te ...mniej tez ...a szczegolnie Tobie justynag30. nawet się uśmiechnęłam do Twojego listuBoli jak cholera to wszystko ale na siłe wiem że nikogo nie zmuszę do niczego tym bardziej że nawet nie wiem co takiego faktycznie zrobiłam ....z dnia na dzień dokładnie...wiadomo o faceta chodzi. mam dwa tygodnie żeby się z tym uporać do egzaminów...mam nadzieję że dam radę.
prosze Was bardzo o szczere opinie na temat, czy moje szkolenie ma sens, jezeli:1. bardzo chce sie nauczyc jezdzic 2. jestem po 25 h jazdy 3.dalej mam problem z obsluga samochodu i wrzucaniem biegow, czasem na zakrecie nie chce wejsc
fot. Adobe Stock Po trzeciej w ciągu dwóch miesięcy infekcji Helenki zaczęłam mieć wrażenie, że na naszą rodzinę ktoś rzucił klątwę. Dzieci wiecznie były chore, Janek miał problemy z szefem, ja stłukłam kryształową misę od babci… Wszystko szło coraz gorzej, a do tego mąż poinformował mnie, że do Polski przyjeżdża jego mama. – Ale teraz? Do nas? – wpadłam w popłoch. – Skąd taki pomysł? – Nie widziała nas od naszego ślubu – przypomniał mi. – No i chce poznać wnuki. To chyba normalne, nie sądzisz? Twoja mama praktycznie u nas mieszkała po pierwszym i drugim porodzie. No tak, tyle że moja mama jest zgodną, ciepłą kobietą, która każdemu nieba przychyli. A moja teściowa… Wiem, że wiele synowych utyskuje na teściowe, i zawsze sobie obiecywałam, że ja taka nie będę. Chciałam się dogadać z panią Romaną, zaskarbić sobie jej sympatię. Tyle że podczas ślubu i wesela byłam w ogromnym stresie, a ona wyglądała na absolutnie niezadowoloną ze wszystkiego. Już na naszym weselu pokazała, na co ją stać – No tak, mama jest bardzo wymagającą osobą – przyznał mi rację świeżo upieczony małżonek. – Właściwie to bym powiedział, że jest perfekcjonistką. U nas w domu nic nie miało prawa leżeć nie na swoim miejscu. – Ale to były tylko pomylone winietki… – westchnęłam. To była główna przyczyna niezadowolenia mamy Janka. Jakimś cudem winietka z jej imieniem znalazła się przy bocznym stole zamiast przy głównym. Błąd szybko naprawiliśmy, ale widziałam dezaprobatę na twarzy teściowej. Do tego skomentowała, że mój perłowy lakier do paznokci jest „bardziej wieczorowy niż ślubny” i dwa razy odesłała kelnera z daniem, bo coś jej nie pasowało. Tak, rzeczywiście pasowało do niej słowo „perfekcjonistka”. I właśnie dlatego wpadłam w panikę, że przyjeżdża. Bo ja – dla odmiany – byłam absolutnie nieperfekcyjna. Nie mam pojęcia, jak pani Romana zdołała wychować trójkę dzieci i utrzymać przy tym nieskazitelny porządek. Ja nie dawałam sobie rady już z jednym, a kiedy urodziłam drugie, nasz dom zaczął przypominać obóz przetrwania. Posprzątane nie było praktycznie nigdy, chociaż pilnowałam, żeby nie było brudno. Ale mnóstwo rzeczy zdecydowanie nie leżało na swoich miejscach. Ba! Spora część z nich nawet takiego miejsca nie miała, jak tor samochodowy Leosia rozłożony w dużym pokoju czy piłka do fitnessu, na której uwielbiała podskakiwać Helenka. Po prostu trzeba było lawirować pomiędzy tymi przeszkodami, starając się na nic nie nadepnąć ani niczego nie zniszczyć. – Nie mam czasu ani siły sprzątać przed przyjazdem twojej mamy – powiedziałam mężowi. – Może tylko ogarnę łazienkę. Mógłbyś wynieść słoiki do piwnicy? I zabrać te pousychane kwiatki z parapetów? – Jak znajdę chwilę – odmruknął, sprawdzając coś w smartfonie. Normalka. Mimo że oboje pracowaliśmy zawodowo, Janek wyniósł z domu przekonanie, że on nie musi się tym domem zajmować. Nieraz opowiadał mi, jak to jego ojciec przynosił mamie kwiaty i ją komplementował za to, że tak wspaniale prowadzi mu dom. Tyle że teść pracował, natomiast pani Romana nie. A ja? Po pracy miałam drugi etat w domu – pranie, sprzątanie, gotowanie… Ale nie miałam też złudzeń – skoro mój mąż jako dziecko nie wykonywał żadnych prac domowych i nie widywał ojca pomagającego mamie, to marne są szanse, żeby palił się do równego podziału obowiązków domowych. Nieszczęsne martwe rośliny usunęłam dziesięć dni później, kiedy teściowa dzwoniła domofonem. Upchnęłam je do kosza na śmieci, a puste słoiki wsunęłam pod stół. Chwilę później na progu stanęła starsza dama w wiśniowej sukience i z elegancką walizką na kółkach. Żołądek ze stresu zacisnął mi się w wielki węzeł. Teściowa była na szczęście zmęczona podróżą i szybko poszła spać. Ja zajęłam się sprzątaniem po kolacji. W pewnym momencie jej sylwetka pojawiła się za szklanymi drzwiami do kuchni. – Ojej, byłam za głośno? – zmartwiłam się, że nie daję jej spać. – Już kończę. Tyle tych garnków i naczyń po całym dniu… – Dużo gotujesz – zauważyła. – Dzieci nie mają obiadów w przedszkolu? Odpowiedziałam, że mają, ale o dwunastej trzydzieści, więc i tak muszą zjeść coś ciepłego w domu. – Więc gotujesz wieczorami na następny dzień? – chciała wiedzieć. Czułam się jak na przesłuchaniu, ale grzecznie odpowiedziałam, że tak, wieczorami, kiedy wrócę z pracy, a potem wkładam jedzenie do lodówki. Teściowa rozejrzała się po zagraconej kuchni i dałabym sobie głowę uciąć, że pomyślała, jaką jestem fatalną panią domu. Następnego dnia było jeszcze gorzej. Leoś miał stan podgorączkowy, więc nie zawiozłam go do przedszkola. Jak zawsze, kiedy któreś z dzieci chorowało, wzięłam pracę zdalną, co oznaczało w praktyce, że jednocześnie zajmowałam się marudnym maluchem i obsługiwałam klientów naszej firmy przez specjalny formularz. Teściowa weszła, kiedy odpisywałam na zażalenie w sprawie opóźnionej wysyłki towaru, jednocześnie pozwalając synkowi jeździć mi po plecach samochodzikiem, bo wtedy przynajmniej był czymś zajęty. – Wcześnie wstałaś – rzuciła. – Dzisiaj będziesz w domu? – Mały coś złapał. Ale normalnie pracuję. Zrobić mamie kawy? – już chciałam wstać od komputera, chociaż nie skończyłam maila z wyjaśnieniami dla klienta. – Mnie? – uniosła brwi. – Nie, ale ja ci mogę zrobić. Po chwili była już w kuchni. Przez przedpokój widziałam, jak ściera blat i czyści ekspres. Znowu czułam jej milczącą dezaprobatę. Wiedziałam, że ma mnie za beznadziejną gospodynię Teściowa zaoferowała, że zrobi obiad, żebym ja mogła pracować. Ale nim obrała jarzyny, naostrzyła mi noże, a potem zrobiła porządek w szafce z kaszą i ryżem. Kiedy jedliśmy, dużo pytała o to, kiedy mam czas na prowadzenie domu i czy lubię swoją pracę. Wiedziałam, do czego zmierza, i supeł w moim żołądku rósł. – O, ale tu czysto! – skomentował Janek po powrocie z pracy. Tak, było czysto, bo jego matka wszystko posprzątała! A ja czułam się przez to jak ostatnia fleja. Wiedziałam, co o mnie myśli: że nie daję sobie rady. Wyczuwałam krytykę w jej uniesionych brwiach, kiedy zajrzała do lodówki, i głębokim westchnieniu, gdy otworzyła szafkę pod zlewem. Próbowałam tłumaczyć, że późno wracam z pracy, a zawsze jest tyle do zrobienia, że po prostu nie miałam kiedy uporać się z tymi szafkami. Kiedy odkryła słoiki pod stołem, z rezygnacją westchnęłam, że prosiłam o to Janka przez ponad tydzień. Brwi teściowej powędrowały jeszcze wyżej, a ja przypomniałam sobie, że ona niczego nie wymagała od swojego męża. Musiałam wyjść do apteki po lekarstwo dla Leosia. To była chwila ulgi, ale wracałam zestresowana, wiedząc, że teściowa właśnie rozmawia sam na sam z synem. Zapewne o tym, jaką fatalną żoną i gospodynią jestem. Kiedy stanęłam pod naszymi drzwiami, usłyszałam jej podniesiony głos: – To absolutnie niedopuszczalne! Małżeństwo nie na tym polega! Zapiekły mnie oczy i miałam ochotę uciec. Teściowa mówiła dalej: – Jak mogłeś do tego dopuścić?! Rozejrzyj się! Nagle podjęłam decyzję, że nie ucieknę. Nie! Wejdę tam i powiem jej, że pracuję i nie mogę poświęcać się domowi i rodzinie tak jak ona! I że nie ma prawa mnie osądzać! Otworzyłam drzwi i wtedy usłyszałam ciąg dalszy przemowy teściowej: – …nie pomagał mi. Ale ja nie pracowałam, więc mogłam prowadzić mu dom. Twoja żona pracuje i należy jej się za to szacunek. Żebyś ty jej przez tydzień słoików do piwnicy nie wyniósł?! Wstyd mi za ciebie! To twoja żona, a nie służąca! Słyszałam niemrawe protesty Janka, ale jego matka jeszcze nie skończyła. Obsztorcowała go, że nie dzieli się ze mną obowiązkami domowymi i nawet nie pozmywał po wczorajszej kolacji. A na koniec oznajmiła swojemu synowi, że ma wspaniałą żonę i musi się postarać, żeby na nią zasługiwać. Zupełnie mnie zatkało. Wyszłam wtedy po cichutku i wróciłam po dziesięciu minutach. Nigdy się nie przyznałam, że słyszałam tę rozmowę. Teściowa została jeszcze kilka dni, posprzątała mi, co tylko mogła, zajmowała się dziećmi. Faktycznie okazała się perfekcjonistką, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Kiedy się z nami żegnała, widziałam, jak groźnie popatrzyła na Janka To było spojrzenie z gatunku: „Pamiętaj, co ci mówiłam!”. I chyba pamięta, bo już nie muszę prosić go sto razy o zrobienie czegoś. Czasami nawet nie muszę prosić raz, bo sam sprząta, zmywa i wynosi słoiki. Naprawdę lubię moją teściową! Czytaj więcej prawdziwych historii:Rok mieszkałam z teściami. Teściowa wtrącała się we wszystkoZnaliśmy się 2 lata, ale on nie chciał przedstawić mnie rodzinieByć kochanką to jak żywić się resztkami i odpadkami z cudzego stołu
Ta przemyślana i praktyczna książka nauczy nas jak wyznaczać sobie realistyczne cele, sprawiedliwie dzielić uwagę między pracę a rodzinę a także jak radzić sobie z rozpraszaczami. Faktem jest, że chcąc zrobić kilka rzeczy na raz, w rzeczywistości jedynie między nimi przeskakujemy, nieustannie tracąc koncentrację i wydajność.
Dzień dobry, dziękuję za otwartość w podzieleniu się swoją historią i gotowość do proszenia o pomoc. Czytam, że jest Pani młodą osobą, która zaczęła życie w nowym mieście. Taka zmiana może być trudna i wymaga adaptacji. Aktualnie zauważa Pani u siebie dużo rzeczy, które są uciążliwe i chciałaby się ich Pani pozbyć - gniew, brak siły, kłotliwość, brak radości, negatywne myśli. Widzę, że potrafi Pani dokładnie nazwać to, co chciałaby Pani zmienić - to już pierwszy krok do zmiany Rozumiem, że chciałaby Pani zauważyć u siebie więcej energii, spokoju, mieć lepsze relacje z innymi, mieć lepszy nastrój. Ważne jest to, co pisze Pani na końcu - nie chce Pani stracić bliskich. Wnioskuję, że bliskie osoby są dla Pani ważne, stanowią cenną wartość. Być może te osoby mogłyby być w jakiś sposób pomocne? A może bywały momenty, kiedy czuje się Pani lepiej i lepiej Pani funkcjonuje - co wtedy jest innego? Co innego Pani myśli, robi, czuje? Może w odpowiedziach na te pytania znajdzie Pani wskazówki, od czego warto zacząć, czego robić więcej. Wyobrażam sobie, że jest Pani ciężko. Tym bardziej doceniam, że potrafiła Pani napisać tutaj, a także próbować różnych rzeczy, np. czytania, gotowania, rozmów. Być może pomocne będzie sięgnięcie po pomoc psychologiczną - ze specjalistycznym wsparciem być może będzie Pani łatwiej poukładać sobie myśli, emocje i wstępny plan działania. Pozdrawiam, Magda
Za 6 m-cy mam mieć operację zaćmy i nie wiem jak sobie poradzę skoro nie wolno się nachylać ani dźwigać pomocy nie mam ,pieniędzy też,zresztą pierwszej lepszej osoby nie wezmę do osoby ledwo chodzącej tylko po pokoju i to z padaczką i kupą leków, Pozdrawiam,zwłaszcza wszystkie matki i ojców opiekujących się dziećmi chorymi
Witam, właśnie znalazłam test na depresję i wyszło mi 33 pkt. Czuję się okropnie od 6 lat, jest coraz gorzej, właściwie to zaczęło się, gdy będąc na studiach zaszłam w pierwsza ciążę. Cieszyłam się bardzo, ale jednocześnie czułam się coraz bardziej ograniczona, zarówno psychicznie i fizycznie. Wcześniej pracowałam i studiowałam, potem z racji zagrożonej ciąży byłam na zwolnieniu i właściwie cale moje życie i energia zwolniła do zera, skopiłam się całkowicie na dziecku. Teraz mam 31 lat, 2 dzieci już w przedszkolu i nie umiem znaleźć normalnej pracy, wszystko mnie męczy, ciągle jestem śpiąca, nic mnie nie cieszy, mam problemy z koncentracją i z komunikacją z innymi ludźmi, boję się kontaktów z ludźmi i podejmowania jakichkolwiek decyzji oraz odpowiedzialności. Ostatnio nawet mam problemy z prawidłowym wysławianiem się oraz argumentowaniem swojego zdania, mam wrażenie, że moje myśli galopują, a ja nie potrafię ich wyrazić, gdyż zapominam co przed chwilą myślałam i chciałam powiedzieć. Żyję tylko dla moich dzieci i mojego męża, choć on mnie nie rozumie, każe mi się wziąć w garść, ale ja nie potrafię. Jest coraz gorzej. Poradźcie gdzie i jak mam szukać pomocy, bo już nie daje rady żyć sama ze sobą. KOBIETA, 31 LAT ponad rok temu Czy autyzm jest wyleczalny? Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu. Obejrzyj film i dowiedz się, czy autyzm jest wyleczalny. Witam, Z Twojego opisu wynika, że na Twój obecny stan nałożyło się wiele zbieżnych okoliczności. Myślę, że nie należy stawiać diagnozy postawionej na podstawie testu wykonanego w internecie. Proponuję umówić się na wizytę u psychiatry, który będzie mógł po uprzednim badaniu postawić pełną diagnozę Twoich dolegliwości oraz zastosować właściwe leczenie farmakologiczne i terapeutyczne. Odpowiednie oddziaływania zniwelują Twoje dokuczliwe dolegliwości i poprawią Twój stan psychofizyczne, a tym samym wpłynął na lepsze codzienne funkcjonowanie. Porady psychiatryczne objęte są refundacją NFZ i możesz skorzystać z nich w każdej przychodni lub ośrodku zdrowia psychicznego. Pozdrawiam i powodzenia 0 Zachęcam do wykonania diagnozy z prawdziwego zdarzenia (czyli za pomocą rzetelnych narzędzi i kwestionariuszy), a nie testów internetowych. Można to zrobić w poradni zdrowia psychicznego i w niektórych gabinetach prywatnych. Konieczna jest jednak osobista konsultacja. Po otrzymaniu diagnozy można zastanowić się nad dalszym postępowaniem, np. terapią. 0 Witam Panią, Pomoc znajdzie Pani w Poradni Zdrowia Psychicznego lub w prywatnym gabinecie psychoterapeuty. Ale uwaga! Dziś usługi psychoterapeutyczne może świadczyć każdy. Nawet wróżka może na drzwiach gabinetu wywiesić szyld z napisem psychoterapia. Dlatego warto wybierać specjalistę, który skończył 5-letnie magisterskie studia psychologiczne, a następnie 4-letnie specjalistyczne szkolenie z psychoterapii i uzyskał tytuł psychoterapeuty (albo jest w trakcie szkolenia) oraz ma co najmniej kilkuletnią praktykę w pracy terapeutycznej. Tutaj więcej o tym, jak wybrać dobrego specjalistę: Pozdrawiam Marta Dziekanowska 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Już nie daję rady – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak Nie daję już sobie rady z życiem - co robić? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak Nerwica natręctw w ciąży – odpowiada Mgr Jarosław Żukowski Gdzie mogę szukać pomocy przy depresji i myślach samobójczych? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer Jak rozpocząć leczenie depresji i zaburzeń odżywiania? – odpowiada Mgr Karolina Matlak Natrętne myśli w 7 miesiącu ciąży – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska Podejrzenie depresji u 18-latki w ciąży – odpowiada Mgr Karolina Matlak Jak mam sobie poradzić po stracie dziecka? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz Mam dosyć siebie i swojego życia – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak Stosowanie antydepresantów a planowanie ciąży – odpowiada Mgr Patrycja Stajer artykuły
. 179 130 53 140 198 220 41 373
nie daje sobie rady z życiem
